چرا حضرت مهدی ارواحنافداه ظهور نمیکنند!؟

با وجود این همه افراد متقی و متدینی که دست اندرکار امور خیر سطح جهانند ، چرا حضرت مهدی علیه السلام ظهور نمیکنند؟

اولا وجود افراد صالح و خیر علت تامه ی ظهور نیست، هر چند زمینه فراهم کننده ی آن است. اصل ظهور به خواست و حکمت خداوند بستگی دارد. اراده ی خداوند علت تامه و فاعلی ظهور است که تعیین ، تقدییر و امضا میکند. آمادگی روحی و معنوی مردمان زمینه ی آن است. آنان هرگاه آماده شوند و دعا کنند خدا و اراده فرمایند و حکمتش به ظهور تعلق گیرد ، آن حضرت ظاهر میشود. این نیست که بگوییم: چون افراد صالح اند، چرا ظهور نمیشود؟ بلکه وظیفه ی ما ، در صورت صلاح و تقوای مردم ، دعا و استغاثه است. افراد صالح باید برای تعجیل در فرج ظهور دعا کنند و چشم به راه بودن را نشان دهند.

از سوی دیگر، تردید در صغرای قضیه است که گفته میشود مردم با تقوا و صالح اند. کجا افراد متقی و صالح بسیارند؟ وجود آنان درچنین روزگاری (به تعبیرات روایات) از گوگرد سرخ نیز کمتر است. دین نیز در دست افراد بشر ، به سان گوگرد سرخ ، کمیاب است و نگهداری آن چون آتش در کف دست است. اگرخوبها و خوبیهای بیشتر تحلیل شود و با ملاکهای قرآنی و روایی و اخلاق اهلبیت سنجش شود و به دقت ، تفکرات ، اعتقادات ، اعمال و عمل کرد فردی و اجتماعی و نحوه ی برخورد با دین مطالعه شود، آنگاه معلوم میشود که افراد صالح چه قدر نادرند. داستانی را از پدر یکی از مراجع دینی میآورم. او گفته بود:

یکی از صلحای شهر به درگاه امام زمان علیه السلام بسیار استغاثه میکند و عر ض میکند: «آقا ! با وجود این همه افراد صالح چرا ظهور نمیکنید؟ مدتها گریه و زاری میکند. ایشان برای این فرد ظاهر میشوند، میفرمایند: برای اینکه امتحان کنی که چند نفر از مردمان حقیقتا صالح اند، شب جمعه ، چهل نفر از صالحترین افراد را در منزل یکی از بهترین صالحان شهر گردآور، فلان قصاب را هم ( که او نیز از متقیترین و بهترین مردم بود ) بخوان و سه راس بزغاله آماده کن و قصاب و بزغاله ها را در پشت بام ببر. آن مرد نیک شب جمعه ای را انتخاب میکند و از میان تمام صلحا، 40 نفر را دعوت میکند و در حیاط منزل اجتماع میکنند. اینها همه مینشینند و استغاثه میکنند. (ضمنا آن حضرت سپرده بودند که او به مردم نگوید بزغاله ها و قصاب در پشت بام اند) یک مرتبه میبینند نوری بر فراز بام ظاهر شد. یقین میکنند که امام زمان علیه السلام تشریف آوردند. آنگاه نور به طرف پشت بام میرود. یکی از صلحا را که بسیار مرد نیکی بوده است صدا میزنند که: به پشت بام بیا، او به پشت بام میرود، بعد از چند دقیقه ، میبینند که از پشت بام خون جاری شد! یقین میکنند که امام زمان علیه السلام این شخص را سر بریده اند و این خون اوست. گروهی فرار میکنند. چند دقیقه ی دیگر صدا میکنند و میگویند: فلان شخص (یکی دیگر از صلحا) بیاید، آن صالح هم به پشت بام میرود، چند لحظه ی دیگر میبینند که باز هم از ناودان خون جاری شد و یقین میکنند که نفر دوم هم به دست آن حضرت سر بریده شد، تمام آنها میروند و سه نفر بیشتر نمیمانند، نفر سوم را صدا میکنند، در این هنگام فقط همان نفر میماند و بقیه هم میروند، او هم ـ یکی از افراد بسیار صالح بود ـ بالا میرود سپس خون از ناودان جاری میشود، بعد امام علیه السلام به آن فرد استغاثه کننده و بیتاب میفرمایند: «مردم اینگونه اند، با اینکه یقین کردند که ما تجلی کردیم ـ به خاطر اینکه گمان کردند (نه یقین) که آنان سر بریده شدند ـ همه آنها پا به فرار گذاشته و رفتند ، حال آنکه این خون بزغاله هایی بود که قصاب سر میبرید.!».

مردم باید امتحان گردند و از امتحان در آیند، و غیر از این داستان ، داستانهای زیاد دیگری در تاریخ هست که اتفاق افتاده و نشان داده که مردم هنوز آماده ی ظهور نیستند. با زبان ، ظهور را میخواهند‌، لیکن در دل رنگ دیگری دارند. هنگامیکه امتحان پیش میآید ، حقایق آشکار میگردد:

«احسب الناس ان یترکوا ان یقولوا : امنا و هم لا یفتنون؟! ولقد فتنا الذین من قبلهم ...» (عنکبوت3و2)

یکی از سنتهای لایتغیر خداوند ، امتحان است، امتحان که پیش بیاید ، بسیاری از مردم مردود میشوند و بسیاری هم تجدید، که قبول شده در مرحله اول بسیار اندک است. آنچه بر ماست این است که: به سوی صلاح حقیقی (نه ادعایی و ریایی) رو آوریم و در همان حال از دعا و استغاثه نکاهیم، اندیشه و دلمان ، ظهور امام عصر علیه السلام و پیروی از حضرت او باشد تا مگر خداوند منان به دعای سوخته ای ترحم کند و جهانیان را از سرگردانی و حیرت نجات بخشد. آری ، وظیفه ی ما دعا و استغاثه و صلاح و اصلاح است.

در این باره ، مراجعه کنید به :
ـ مکیال المکارم علیه السلام : 255 ـ 262
ـ روزگار رهایی : 1 ـ 349 .
ـ پیوند معنوی.
ـ معرفت امام عصر علیه السلام 288.
ـ مهر محبوب : 2528 ـ 261.